A second chance?

Verveeld staarde Bella naar buiten. De les was nog niet eens begonnen en al bijna ondraagelijk saai. Niemand leek ook meer de moeite te nemen om contact met haar te zoeken, niet dat zij zo open stond voor onbekenden maar het leek gewoon net alsof niemand haar zag staan. Een zachte zucht verliet haar keel en ze draaide zich naar de klas toe. Haar ogen gleden het lokaal door. Ergens hoopte ze oogcontact of zoiets met iemand te maken maar echter keek er helemaal niemand naar haar of zelfs maar haar kant op. Oké, ze wist zelf ook wel dat ze zich de laatste tijd afwezig gedragen had maar er waren veel nieuwe gezichten. Ook in de klas, dus waarom kon ze met niemand contact maken zonder dat ze zich meteen ongemakkelijk hoefde te voelen?
Bella sloeg haar ogen neer. Inmiddels was ze wel over het feit dat al haar vrienden weg waren heen, het was triest, maar op de een of andere rede leek het alsof niemand haar vriend of vriendin zou willen worden? Zonder er lang over na te denken stond ze op en liep ze naar een tafel toe waar al iemand aan zat. Voorzichtig nam ze plaats naast de persoon die al de schooltafel zat en ze glimlachtte even aarzelend waarna ze haar keel schraapte. Even aarzelde ze. Deze beslissing was wel heel erg impulsief geweest. Nu kon ze niet meer terug. Ze knipperde kort met haar ogen en opende haar mond om iets te zeggen. ''Hoi." weerklonk er ietwat aarzelend waarna ze vervolgde; ''Ik heet Isabella Marie Swan. Noem me maar Bella." Met haar vinger duwde ze een lok bruin haar achter haar oor en ze wachtte af.