New in town. (open)

Nicki stond voor de spiegel. Eindelijk mocht ze van Logan een keer weg. En hier was ze zo blij om. Nicki had het zwarte jurkje weer aan en keek naar haar nek. Ze moest zeker een sjaal om, om de littekens te verbergen. Zuchtend deed ze de sjaal om haar nek en deed ook een paar schoenen aan. Ook deed ze een bril op die ze niet af zou doen. Ze werd immers vermist. Maar de Nicki van toen zou zo iets nooit dragen. Misschien dat ze haar dan niet zouden herkennen. Zuchtend liep ze weg en liet een brief je achter voor Logan.

Eenmaal buiten haalde ze diep adem en voelde de kou haar huid bereiken. Snel liep ze door naar waar ze naar toe ging. Mystic Grill.
Niemand die ze kende zat daar dus ze kon er met gemak heen. Nicki keek telkens om haar heen. Bang dat Logan zich zou bedenken en haar terug haalde. Maar ook bang dat mensen de littekens zagen. of nog banger dat ze een vampier tegen kwam die haar bloed ook bijzonder vond. En ze weer mee genomen werd.

Eindelijk bij Mystic Grill bleef ze voor de deur staan. Zou ze naar binnen gaan? Of toch om keren. Zuchtend nam ze een besluit en liep naar binnen. Nicki keek om haar heen of ze een bekende zag. Toen dit niet het geval was liep ze naar de bar en nam daar plaats. "Een whisky graag" Zei ze de man die voor haar stond. Een Whisky was nu net dat ding wat ze nodig had. Ze wou de afgelopen dagen gewoon vergeten. Al wist ze dat niet echt zou lukken.

Zuchtend keek ze naar de jongenman naast haar. Was hij misschien ook een vampier? Nee dat kon niet. Toch? Nicki schudde haar hoofd en nam dankbaar de Whisky aan waar ze een slok van nam. Ze moest niet denken dat iedereen een vampier was. Hier door dacht ze terug aan Logan. Die haar een week geleden mee had genomen naar zijn huis en ze tot vandaag vast had gezeten. Eerst was het alleen de kelder. Daarna mocht ze alleen nog maar in de slaapkamer en in de keuken komen.

Nicki nam nog een slok van haar drinken en keek naar haar sjaal. Haar hand ging naar haar keel om te voelen of de sjaal nog goed zat. Maar helaas was dit niet het geval. Zo snel ze kon deed ze haar sjaal weer goed en trok hem wat strakker. Nicki kreunde zachtjes van de pijn toen ze een open wondje aan raakte en kromte lichtjes in elkaar.

Lucy liep over de straten, haar grote ogen keken over de straat alsof ze alles voor het eerst zag vandaag. Giecheld liep ze de mystic grill binnen en hing haar jas sierlijk op aan de kapstok. Ze draaide een rondje op haar tenen en haar witte ballerina's leken net echte ballet schoentjes. Haar witte jurkje wat ze aan had, maakt haar nog sierlijker. Haar grote blauwe ogen bleven verbaasd staan. Nee Lucy was niet zoals elk normaal meisje. Ze kon haar fantasy niet meer scheidde van de realiteit. Ze herleefde elke dag alsof ze opnieuw geboren was. Niet dat ze dingen vergat, alleen voelde ze elk een nieuw gevoel elke dag. Lucy liep sierlijk door de mystic grill en stopte bij de bar. Ze vroeg aan de jongen die achter de bar stond om een glas water en kreeg die ook. Mensen keken haar wel eens raar aan, ze heeft nog nooit iets anders gedronken dat water. Lucy maakte zo'n sierelijke beweging dat ze per ongeluk een dienblad om stootte die op de bar lag. Verschillende blikken keken haar kant op en Lucy haalde haar schouders op. Ze raapte het dienblad op en zetten het terug op de bar. Haar jurkje bleef sierlijk rond haar benen dansen en haar voeten werk was zo snel en soepel dat het bijna niet menselijk leek. Ze giechelde zachtjes, alsof er geen menselijk dingen bestonden in deze wereld. Ookal zou ze het wel cool vinden als er elfjes, draken, heksen, vampiers en weerwolven zouden bestaan. Ze giechelde zachtjes om het idee en dronk haar glas leeg. Zoals je misschien gemerkt heb is Lucy geen normaal meisje nee. Haar fantasie is sterker dan haar realiteit. Zo kon ze uren lang tegen haar onzichtbare vriendjes praten. Lucy had een konijnen vriendje die Meneer. Hups heette. Hij woont in een konijnenhol en volgd haar over al waar zij naar toe gaat. Meneer Hups, is een beetje brutaal, hij kan zich zomaar in gesprekken voegen van Lucy die ze voert met anderen. Soms is hij ook onaardig over anderen mensen maar dat weet Lucy altijd snel op te lossen.

Lucy keek rond in de mystic grill, veel bekende mensen waren hier, die ook haar problemen kenden en vooral geen moeite hadden met haar probleem. Ook al bleven haar ogen staan op een jongen die ze niet kende. Hij had donker bruin haar en zag er goed verzorgd uit. Een glimlach vormde haar lippen en ze keek even opzij, waar meneer Hups stond.
'Kom dan gaan we kennis maken.' Zei ze vrolijk en liep naar de jongen toe met haar sierlijk pasjes. Eenmaal bij de jongen stopte ze naast hem en hield haar armen achter haar rug. Ze glimlachte verlegen en opende daarna haar mond.
'Ik en Meneer Hups zagen je zitten, jij moet nieuw zijn niet waar? Ik heb je hier nog nooit gezien.' Zei ze met een zoete meisjes stem en draaide lichtjes met haar boven lichaam. Haar jurkje danste zachtjes om haar benen mee en ze keek giechelend opzij naar de bar waar Meneer Hups zat en aan zijn oor krabte. Lucy keek verontwaardig naar meneer Hups en tuite haar lippen en schudden daarna haar hoofd.
'Meneer Hups, dat mag je niet doen. Dat is niet netjes in het bij zijn van nieuwe mensen.' Zei ze streng tegen het onzichtbare dier dat alleen zij kon zien. Lucy richtte zich weer tot de jongen en glimlachte naar hem.
'Het spijt mij. Meneer Hups is niet altijd zo netjes.' Zei ze met een lief stemmetje.

-Meneer Hups, is een denkbeeldig konijn van lucy-

Caleb zette het koele glas aan zijn mond en nam een bescheiden slokje. De amberkleurige vloeistof brandde heerlijk in zijn keel, maar hij voelde het nauwelijks. Een zoete geur drong plotseling zijn neus binnen. Automatisch gingen Caleb’s donkere ogen naar opzij, naar het meisje dat een whisky had besteld en nu naast hem kwam zitten. Ergens was hij verbaasd over haar drankkeuze, maar was geamuseerd dat iemand met haar ogenschijnlijk lieve uitstraling de voorkeur gaf aan sterke drank. Maar zijn aandacht werd pas echt getrokken toen hun blikken elkaar voor een moment kruisten. Er hing iets in haar ogen wat Caleb alarmeerde, al wist hij niet precies wat er was. Onbewust verscheen er toch een voorzichtige glimlach op zijn bleke gezicht. “Slechte dag achter de rug?” vroeg hij het meisje met een warme, melodieuze stem. Gelijk wilde de vampier zich verontschuldigen voor deze vraag. Aangezien hij oorspronkelijk niet uit deze tijd of milieu kwam, stelde hij hoge eisen aan manieren en vond hij het onbeleefd zich zo met iemand’s leven te bemoeien, zelfs al was het onschuldige interesse. Dat hij nu een monster was geworden, betekende niet dat zijn principes mee waren veranderd. Echter net op het moment dat Caleb zich wilde verontschuldigen, gleed zijn raadselachtige blik voor slechts enkele seconden onopvallend naar de hals van het meisje, alsof het daarheen werd getrokken. Ze was er snel bij, maar Caleb had al een deel van wat zich onder de sjaal bevond gespot. Merkwaardig… het leek verdacht veel op…maar dat hoefde niet toch…?

Zijn overpeinzingen werden echter verstoord door een vriendelijke stem aan de andere kant van hem. Iemand had tegen hem gesproken, een meisje rond een jaar of zeventien/achttien. Dit wist hij al zonder om te hebben gekeken. Nu draaide Caleb zijn hoofd pas naar de vreemdelinge toe en luisterde naar wat ze zei om vervolgens opnieuw gefascineerd te zijn over een persoon. Lag het in de aard van Mystic Falls bewoners om hem te verwonderen? Of waren net deze twee meisjes..speciaal? Maar deze persoon was weer interessant op een andere manier. Haar aura was niet donker of treurig zoals bij het andere meisje, maar juist licht als bij een klein, ondeugend kind. Beiden soorten maakten Caleb nieuwsgierig, echter niet op een ‘vampier’-manier. Hij voelde niet meer verlangen om hen te bijten dan gewoonlijk.
Caleb groette het meisje met een knikje en beantwoorde haar gegiechel met een rustige glimlach. “Dat klopt, meneer...Hups en jij hadden gelijk: ik ben nieuw hier.” Voor een moment gingen zijn ogen door de ruimte, op zoek naar deze ‘meneer Hups’. Er was niet direct iemand die in het profiel paste, dus keek Caleb het meisje weer aan. Langzaam veranderde zijn glimlach in een scheve grijns. “Valt het dan zo op?” voegde hij aan zijn woorden toe. Hij kon het niet laten opnieuw rond te kijken toen het meisje blijkbaar tegen haar vriend sprak. Waar was hij? Hij moest blijkbaar iets doen wat niet...netjes was, maar meer dan de gewone bargebeurtenissen waren er niet te zien. Ach, misschien zou hij deze mysterieuze persoon straks vanzelf wel ontmoeten aangezien dit meisje er blijkbaar ook geen moeite mee had om een gesprek met hem aan te knopen, wat Caleb overigens niet onplezierig vond. Soepel ging de vampier iets verzitten waardoor hij beide meisjes aan kon kijken. “Waar ik vandaan kom is het overigens gebruikelijk dat een nieuweling een rondje trakteert. Dus kan ik jullie misschien iets te drinken aanbieden? Als deze drankjes op zijn dan.” Vroeg Caleb hen toen. Een glinstering stond in zijn bruine irissen. Vreemd genoeg voelde hij zich welkom en vertrouwd hier, alsof hij na lange tijd naar huis was teruggekeerd. Opeens besefte Caleb zich iets. Weer iets wat hem vroeger, heel vroeger was aangeleerd. Schuldbewust krabde de jongeman achter zijn oor en glimlachte. “Oh, en daarbij is het gebruikelijk dat diezelfde nieuweling zich eerst voorstelt natuurlijk.” Sprak hij op luchtige toon verder met toch een bepaalde humor in zijn stem. Om het officiëler te maken maakte Caleb een lichte buiging vanaf zijn barkruk en keek de meisjes omstebeurt recht aan. “Ik ben Caleb Clementine.” Stelde hij zichzelf als laatste voor, waarna hij, nog steeds glimlachend, zweeg. Waarom hij ondanks alles toch een knagend gevoel bleef houden, alsof er veel te gebeuren stond, wist hij niet..

Nicki slikte moeizaam toen hun ogen kruiste. Een kleine voorzichtige glimlach kwam op haar gezicht. Maar al snel keek ze naar voren en zuchtte. Telkens als er iemand binnen kwam keek ze naar de deur. Uit angst dat er iemand binnen kwam die ze kende. Of nog beter gezegd uit angst dat Logan binnen kwam en haar terug zou halen. Nicki nam nog een slok van haar drinken en ze proefde het niet eens meer.
Het leek wel als of haar smaak weg was gegaan sinds ze bij Logan was. Nicki schudde lichtjes haar hoofd en keek naar haar handen die stevig om het glas stonden. “Slechte dag achter de rug?” "Dat kun je wel zeggen" Fluisterde ze. Bang dat als ze hard op zou praten dat er iemand was die haar stem herkende.

Waarom was ze ook al weer naar buiten gegaan? O ja omdat ze meer vrijheid wou. En die had ze gekregen. En nu zat ze hier vol angst bang dat iemand haar herkende. Voor dat ze haar slag kon slaan. Ze mocht dan lichtelijk bang zijn voor Logan. Maar ergens wist ze dat ze Logan ook een beetje in haar macht had. Zonder dat hij het merkte. En het was grappig dat Logan dacht dat hij haar onder zijn macht heeft. Oké een beetje wel maar toch. Hij dreigde om haar nichtje wat aan te doen als ze wat flikte. Dus als ze wat flikte dan moest hij ook dood zijn. Anders schoot het nog niks op.

Terwijl Nicki in gedachten was merkte ze niet dat er iemand bij was gekomen. Ze luisterde half mee met het gesprek van hen maar hield nog steeds de deur in de gaten. Plots zag ze haar tante binnen komen. Nicki raakte wat in paniek en wist niet wat ze moest doen toen haar moeder en haar vader ook binnen kwam. Bij het zien van haar vader kreeg ze lichtelijk de rillingen en dacht ze terug aan toen.
Shit was ze nu toch maar bij Logan gebleven. Zo als hij al zei. Haar ouders konden haar niks flikken als ze bij Logan was. Nicki dronk snel alles in een keer op en wou betalen. Maar net op dat moment stond haar tante naast haar.

Nicki draaide haar hoofd zo dat haar tante haar niet kon zien. Ze liet haar blik over de mensen gaan en zag dat ook haar ouders hier heen kwamen. Shit ze was er bij. Iemand had haar gezien en naar haar ouders gebeld. Nu werd ze op gehaald en terug gebracht en flink gestraft. Nicki keek naar de jongeman naast haar en zag geen andere keus. Ze trok zijn gezicht naar haar kant toe en drukte haar lippen op de zijne. Nu maar hopen dat hij het begreep en haar hier naar niet ging uit moorden. Het duurde even voordat haar ouders en tante weg waren maar al snel trok ze zich dan ook weer terug en keek de jongeman die zich Caleb noemde aan. "Het spijt me" Fluisterde ze. Waarna ze haar tasje pakte en wou op staan om weg te gaan.

-Ik kon geen beter idee verzinnenxD En als je wilt weten wat er met Nicki aan de hand is waarom ze zo doet stuur me dan even een pm of lees het topic I'm nice.. Sometimes.

Lucy beet zachtjes op har onderlip toen ze de jongen zag zoeken door de ruimte. Was hij dan zo blind dat hij meneer Hups niet kon zien? Lucy keek even opzij naar de bar waar meneer Hups zat en haalde zachtjes haar schouders op. 'Het valt zo op, omdat ik hier al woon sinds dat ik klein ben. Er komen niet veel bezoekers naar Mystic Falls omdat ze zeggen dat het vergeven is met vampiers en weerwolven. Mensen worden steeds gekker deze dagen. Ook al zou ik het wel cool vinden als er echt weerwolven of vampiers zouden bestaan.' Zei Lucy vrolijk als antwoord op de vraag van de jongen. Ze knikte toen de jongen haar een drankje aan bood.
'Mijn naam is Lucy, Lucy Wall.' Zei ze liefjes en keek naar het meisje dat naast Caleb zat. Ze snakte ven naar adem bij het zien van het meisje. Zij was het, ze wist het zeker. Zij was het meisje dat vermist werd. 'Lucy, Lucy!' Lucy keek naar Meneer Hups die haar naam zei. 'Zij is het, niet waar meneer Hups?' Vroeg Lucy aan hem en keek weer naar Nicki. Lucy snakte nog meer naar adem toen Nicki Caleb begon te zoenen. Ze sloeg haar handen voor haar mond en keek met een rood hoofd naar meneer Hups. Ze durfde niet opzij te kijken naar hun twee, straks moest ze Caleb ook gaan zoenen omdat ze elkaar net leerde kennen. Nicki kende Caleb waarschijnlijk ook pas net.
'Straks moet ik hem ook gaan zoenen.' Fluisterde Lucy zachtjes tegen meneer Hups en ze hield haar hand langs haar hoofd. 'Doe niet zo gek Lucy, Mensen zoenen alleen met elkaar als ze van elkaar houden. Zei Meneer Hups tegen haar en Lucy schudden haar hoofd. 'Dat is niet waar! Dat hoeft niet altijd zo te zijn!' Zei Lucy tegen meneer Hups en sloeg haar armen als een klein kind over elkaar. 'Ik vind jouw toch ook lief en ik zoen jouw toch ook niet.' Zei ze tegen haar denkbeeldige vriendje en keek weer naar Caleb en Nicki. Nicki stond eigenlijk op het punt om weg te gaan.

Lucy keek haar met een schuin hoofd aan en wilde eigenlijk vragen waar ze naar toe ging. Mensen zeiden dat ze vermist was, maar ze waa hier gewoon. Misschien was het ook wel over, was ze al terug. Misschien was ze wel met Caleb mee en is nu samen met hem terug gekomen. Misschien hadden ze wel een relatie waren ze gelukkig samen en waren ze gewoon even samen weg gegaan. Dat klonk zo romantisch, Lucy glimlachte bij die gedachtte en zuchtte zachtjes.
'Jij bent toch ook niet verliefd op mij?' Kwam meneer Hups tussen de gedachtte van Lucy, ze keek keek opzij naar naar hem en trok een wenkbrauw op. 'Gelukkig niet nee.' Zei ze tegen hem. 'Zoenen met een pluizebol, niet onaardig bedoelt. Is nou niet iets waar ik al mijn hele leven op zit te wachten.' Zei ze met een klein kinderlijk stemmetje. Meneer Hups draaide zich om met zijn rug naar haar. 'Ik zei nog, niet onaardig bedoelt.' Zei Lucy en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek naar Caleb en beet op haar onderlip. 'Meneer Hups vind het niet leuk dat ik niet met hem wil zoenen omdat hij harig is.' Zei ze tegen hem.

(Sorry dat het zo lang duurde, maar ik had het megadruk vandaag en ik was sowieso even bezig met deze post. Pfew..wat een stuk! :3)

Zijn hand reikte naar het glas, draaide het drie keer in het rond en bracht het toen weer naar zijn smalle lippen. Caleb nam twee slokjes en zette zijn drinken terug op de bar. Een deel van de drank was nog in zijn mondholte gebleven en dreigde er nu in een hoestbui uit te gaan. De aanleiding hiervoor was de zin van het meisje dat naast hem stond: ‘Er komen niet veel bezoekers naar Mystic Falls omdat ze zeggen dat het vergeven is met vampiers en weerwolven’.
Verrassend nonchalant wist de vampier zijn actie te verdoezelende met een innemende glimlach en een kort aanstekelijk lachje. “Werkelijk?” mompelde hij richting het meisje met een raadselachtige flikkering in zijn ogen. “Zoiets heb ik ook gehoord. Juist daarom, onder andere dan, ben ik hierheen gekomen.” Verklaarde Caleb vervolgens met een knikje. “Ik heb namelijk nogal…”, even wachtte hij, roerde met zijn vinger in de scotch en sprak toen op gedempte toon verder, “een speciale interesse in dat soort…'legendes'.” Ongemerkt veranderde zijn glimlach voor enkele seconden in een niets onthullende grimas. Met de jaren had Caleb een vreemd soort humor ontwikkeld. Het was een soort binnenpretje van vampiers omdat hij iets wist, waar vele anderen (waaronder dit meisje) enkel over konden speculeren. Even leek de jongeman daarop direct te worden meegevoerd in een gedachtestroom. De laatste jaren gebeurde dat steeds vaker... Desinteresse was hier niet de oorzaak van, want Caleb was juist nieuwsgierig naar deze nieuwe omgeving en vreemde personen. Het was iets anders, iets diepgewortelds: naarmate de tijd verstreek en Caleb dezelfde bleef qua uiterlijk, veranderde er wel het één en ander aan hem qua geest. Hij werd wijzer, maar ook moe, vreselijk moe. Inmiddels was dit al zover gevorderd dat hij de kleine, mooie dingen in het leven vaak over het hoofd zag of dat hij soms de grip op tijd of plaats verloor.
Vroeger, in zijn mensenjaren, was Caleb een echte levensgenieter geweest. Hij was een waar avonturier en een persoon waarvan men zei dat hij ‘zijn wilde haren nog moest verliezen’. Ha, ja dat was wel gelukt...tenminste...
Sinds laatste jaren had hij het gevoel alsof hij vanbinnen langzaam aan het sterven was, al kon dit natuurlijk niet (dit wist hij ook). Zijn geest voelde als boter dat al te veel was uitgesmeerd.
Maar nu was niet de tijd om zich te koesteren in zelfmedelijden. Caleb was juist in Mystic Falls gekomen voor rust en om dit, al was het voor heel even, te vergeten. Hij wilde een keer echt normaal zijn, voor zover dat kon.
Daarom keek hij met hernieuwde interesse en een gespeelde levenslust op naar het meisje toen zij zichzelf voorstelde. “Lucy Wall.” herhaalde Caleb direct bedenkelijk. Hij proefde de naam op zijn lippen en opende zijn mond iets. “Mooie naam, speels, maar toch…met iets mysterieus erin verstopt. Het past bij je.” was zijn constatering. Eigenlijk wilde hij opnieuw spreken en het onderwerp ‘meneer Hups’ weer aanhalen, toen hij zag dat Lucy schrok. Stilletjes volgde de vampier haar blik. Het was logisch dat weinig hem echt deed verbazen, maar toch viel er iets van verwondering op Caleb’s jonge, bleke gezicht te lezen bij het zien van het andere meisje. Zij was de reden dat Lucy schrok? Mistte hij iets of…? Zijn vermoedens werden deels bevestigd door Lucy’s volgende woorden: 'Zij is het, niet waar meneer Hups?'
Eindelijk! Caleb zag zijn kans om meneer Hups te ontmaskeren. Zijn hoofd draaide al naar een bepaalde hoek waar de persoon in kwestie vermoedelijk moest zijn, totdat… Hm? Mmm. Caleb schrok hevig, maar genoot onbewust door zijn vampierverlangens toen het andere meisje hem uit het niets vastpakte en zoende. Waar had hij deze traktatie aan verdiend? Hoewel…traktatie was misschien niet het juiste woord, want het bracht de nodige complicaties met zich mee: direct probeerde Caleb zichzelf onder controle te houden en zijn wilde kant niet naar boven te laten komen. In een flits veranderde zijn ogen al naar de vampiervorm en gelukkig weer terug zodra het lichamelijk contact met het meisje werd verbroken. Pfew…close call… Zou Caleb zich bijna, per ongeluk natuurlijk, hebben laten gaan midden in een bar, in Mystic Falls! Ai.

Na de kus was de jongeman voor een moment verbijsterd en bleef hij het meisje diep in de ogen kijken. Hij schrok pas op uit zijn ‘trance’ toen ze opstond en met een verontschuldiging weg wou lopen, maar Caleb was haar voor: snel, maar niet opvallend snel, omsloot zijn hand met de lange dunne vingers voorzichtig haar rechterarm. Hij zou haar nog niet laat gaan, niet in deze toestand; de vreemde treurnis die Caleb eerder in haar ogen had gelezen, was nu over haar hele gelaat te zien. Er was iets gebeurd, iets wat best eens de aanleiding kon zijn van de impulsieve zoen van net. “Dat is nergens voor nodig.” was zijn reactie op de verontschuldiging waarna hij zijn hand weer terugtrok en naar de barkruk naast hem wees. “Alsjeblieft: zit. Het lijkt er namelijk verdacht veel op dat je heel misschien best nog een whiskey en een luisterend oor kunt gebruiken.” De eerst ietwat gespannen uitdrukking op zijn gezicht, maakte plaats voor een serene glimlach. Nu hij toch nieuw was in Mystic Falls en hij meer van zijn menselijke kant naar boven probeerde te halen, kon hij best zijn andere reputaties even vergeten en wellicht een keer oprecht hulp bieden. Het was immers nooit te laat om zijn leven te beteren. “Ik zal je niet dwingen tot iets, maar…aangezien je net best intiem met mij was, zou ik best iets van een uitleg verdienen. Denk je niet?” sprak Caleb op dezelfde kalme toon verder. Voor even straalde hij een figuurlijke warmte en vriendelijkheid uit die hij in feite zelden toonde. De vreemde afdruk in haar hals, de blik haar ogen, haar impulsieve actie en vervolgens de plotselinge verontschuldiging en vluchtpoging… Alles samen wakkerde juist nog meer Caleb’s interesse en diepgewortelde drang om te helpen aan. Wie was zij en wat was er toch met haar aan de hand? Mystic Falls werd nu al steeds...mystieker.

Nu ging Caleb’s hoofd naar Lucy. Hij wilde haar natuurlijk niet buitensluiten dus klopte hij op de barkruk aan de andere kant van hem. “Kom.” Met twee vingers wenkte hij haar uitnodigend. Zijn wenkbrauwen gingen daarbij iets omhoog. Daarna richtte de vampier zijn aandacht op de barman, maar voor hij nog drie drankjes wilde bestellen schoot hem ineens iets te binnen dus wachtte hij nog even.
'Meneer Hups vind het niet leuk dat ik niet met hem wil zoenen omdat hij harig is.' hoorde Caleb Lucy zeggen. Dit was zijn kans op een ontmaskering! Het andere plan moest nog maar even op zich wachten... Weer keek de vampier direct in het rond. Er was wederom niet een persoon te zien die een meneer Hups kon zijn. Toen begon het Caleb eindelijk te dagen. Zijn vermoeden paste eigenlijk perfect bij de speelse, kinderlijke Lucy. Fantasie… Nu hij dit wist (of beter gezegd ‘dacht’), reageerde hij daarom ook anders op Lucy. “Maar zou je hem anders wel willen zoenen?” was zijn toch serieuze vraag. Terwijl hij wachtte op antwoord, gingen Caleb’s ogen voor een moment opnieuw naar opzij. Zou het meisje blijven nu ze wist dat hij haar in ieder geval niets kwaad nam en misschien wel kon helpen? Hij hoopte van wel.

Nicki luisterde nog steeds met een half oor mee. Toen ze het woord vampier en Mystic falls hoorde keek ze op. "Dan weet jij misschien ook hoe je ze moet vermoorden" Sprak ze fluisterend. Maar tegen haar zelf dan tegen Caleb of Lucy. Nicki's gezicht veranderde vriendelijk naar bedenkelijk. Nicki keek even vreemd toen Caleb en Lucy naar haar keken. Wat wisten ze? Wisten ze dat ze vermist was. Nee dat kon niet. Shit ze had thuis moeten blijven. Nou ja thuis het was haar thuis niet meer toch. Ze sliep er wel. Of nou ja beter gezegd ze moest er slapen. En Logan was soms best lief. Nicki schudde haar hoofd. Logan kon niet aardig zijn. Maar toch had hij haar geholpen toen ze haar enkel gebroken had. Die wonderbaarlijk snel genezen was. 'Zij is het, niet waar meneer Hups?' Nicki draaide haar hoofd weg en kneep hard in het glas. Dom mens dat ze was. Ze had echt binnen moeten blijven. En toen haar ouders en tante ook nog binnen kwamen wist ze niks anders dan de jongeman naast haar zoenen.

Nicki schrok zich rot toen de jongeman haar tegen hield. Ze rilde bij het voelen van zijn vingers op haar blootte boven arm. Waarom liet hij haar gewoon niet gaan. Nicki dacht gelijk weer terug naar Logan en ze beet op haar lip. Nicki keek naar Caleb en slikte moeizaam. “Dat is nergens voor nodig." Nicki keek Caleb vreemd aan. Zij had hem gezoend en hij vond het niet erg? Dat gebeurde niet vaak. Nicki keek naar de bar kruk en twijfelde. Zou ze gaan zitten of gewoon weg lopen. “Alsjeblieft: zit. Het lijkt er namelijk verdacht veel op dat je heel
misschien best nog een whiskey en een luisterend oor kunt gebruiken.” Nicki zuchtte en ging toch weer zitten. "Dat eerste ja maar dat tweede nee" Zei ze terwijl ze voor haar uit keek. En nog een Whiskey kreeg. Nicki moest er niet aan denken dat haar nichtje vermoord zou worden door haar. Want als zij het tegen iemand zou vertellen wat er met haar aan de hand was en wie het had gedaan ging zij er aan.

En haar nichtje betekende alles voor haar. “Ik zal je niet dwingen tot iets, maar…aangezien je net best intiem met
mij was, zou ik best iets van een uitleg verdienen. Denk je niet?” Nicki beet hard op haar lip en slikte. Shit wat moest ze nu gaan zeggen. Nicki zocht naar een leugen en al snel had ze die. Het was misschien een rare reden maar alles was beter dan vertellen wat er echt aan de hand was. "Nou je ziet er goed uit en ik dacht laat ik hem zoenen en weg wezen" Zei ze zonder emotie zonder hem aan te kijken. Ook was er een lichtte trilling in haar stem te horen. Wat er altijd was al ze loog.

Nicki keek naar de deur toen die weer open ging. Haar hart begon sneller te kloppen en haar ademhaling ging een stuk sneller toen ze de persoon zag. Maar toen de persoon haar kant op keek zag ze dat Logan het niet was. Een zucht van verlichting verliet haar lippen. Nicki nam een slok van haar Whisky en wreef zenuwachtig over haar hand geen.

-Nicki gaat het dus echt niet zo maar zeggenxD-

Lucy keek even naar Nicki, ze werd tegen gehouden door Caleb. Hadden ze nou wel iets met elkaar of niet? Anders zou je toch niet weglopen van je vriendje? Lucy begreep er helemaal niets van. Nicki was vermist, maar ze was hier gewoon, dus waarom was ze als vermist opgegeven? Sommige mensen wisten echt soms niet wat ze deden en dan verklaarde ze Lucy voor gek. Ze schudden zachtjes haar hoofd en keek toe hoe het meisje weer ging zitten. Ze luisterde niet naar wat de twee tegen elkaar zeiden. Ze had geleerd dat het onbeleefd was op een gesprek af te luisteren waar je niks meer te maken had. Ze keek naar meneer Hups die rustig op de bar zat en wachtte totdat Lucy weer met hem mee zou gaan naar buiten. Maar Lucy wilde niet weg. Ze was veelste benieuwd naar wat er allemaal zou gebeuren met Nicki en Caleb. Of ze stiekem gaat vertellen waarom ze als vermist was opgegeven. Ze had dan wel geleerd dat ze niet mocht afluisteren maar ook Lucy was af en toe stout. Ze deed vaak dingen die niet mochten van haar moeder. Maar haar moeder wist het vaak niet dat ze dat deed. Stiekem luisterde Lucy naar wat Nicki zei, alleen ging ze niet vertellen aan Caleb wat er aan de hand was. Waarschijnlijk was hij haar vriendje ook niet. Je vertelt toch alles aan je vriendje? Lucy schudden zachtjes haar hoofd en keek toe hoe Meneer Hups naar het einde van de bar sprong. Ze keek hem na met een opgetrokken wenkbrauw. Wat ging hij nou weer doen? Soms begreep ze echt niets van Meneer Hupps, hij was dan ook al oud en had weinig geduld. Maar toch hij kon toch wel even wachten op Lucy? Niet veel later kwam meneer hupps weer terug en ging weer voor Lucy zitten. Hij ging met zijn hoofdje op zijn voorpoten liggen en sloot zijn ogen. Lucy keek hem aan met een schuin hoofd en Glimlachte liefjes daarna naar Meneer Hupps. Eigenlijk was ze iedereen al vergeten die om haar heen zat. Maar ze werd terug getrokken naar de realiteit toen ze de stem hoorde van Caleb naast haaar. “Maar zou je hem anders wel willen zoenen?”

Lucy trok grote ogen op. Ze was dan wel zeventien jaar, maar ze had nog nooit iemand gezoend. Hoe zou het zijn om iemand te zoenen? Ze wist het niet, was het niet raar dat ze nog nooit iemand had gezoend? Ze wist het niet, misschien wel misschien niet. Wat zou Caleb er van vinden? Nee ze zou het niet vragen, hij had duidelijk allang een keer eerder gezoend, waarschijnlijk met meisje die wel al konden zoenen. Ze schudden zachtjes haar hoofd.
'Nee.' Zei ze half in shock. 'Nee, ik zou hem niet zoenen. Want hij is geen mens, hij is een konijn.' Zei Lucy en ze keek weer naar de bar waar meneer Hups rustig lag. Het kleine lichaampje van het dier ging rustig op en neer door de ademhaling. Lucy bekeek het dier met een klein glimlachje, gekke Caleb hoe kwam hij er bij om een konijn te gaan zoenen? Ze schudden opnieuw haar hoofd. Dat kon toch niet, je kon geen dieren zoenen. Mensen zoende met elkaar, mensen deden dat. Maar een dier en een mens niet. Was hij gek geworden ofzo? Ze keek weer naar Caleb en glimlachte daarna. 'Zou jij een konijn zoenen anders?' Vroeg ze met een speelse glimlach. Een kleine giechel kon ze niet onderdrukken en voelde hoe aar wangen lichtjes rood kleurde.